De biologische stiefmoeder hecht meer waarde aan de biologische band dan aan andere banden. Zij ziet het stiefgezin als een huishouden waar twee gezinnen wonen; zijzelf met partner en haar eigen kinderen en zijn kinderen (haar stiefkinderen). In het begin gaat dit goed, er is ruimte voor eigen gewoonten en tradities. Toch lopen biologische stiefmoeders op de lange termijn vast. Er kunnen spanningen en ruzies ontstaan, omdat zij soms wel verwacht dat haar partner een vaderfiguur wordt voor haar eigen kinderen, maar zij ziet daarentegen geen rol voor zichzelf als stiefmoeder.
De biologische stiefmoeder ervaart en voelt een scherpe scheiding tussen haar eigen kinderen en haar stiefkinderen. De stiefkinderen zijn en gedragen zich anders en daarover ontstaat bij de stiefmoeder vaak frustratie en irritatie. Daarover ontstaan vaak wel schuldgevoelens, maar toch blijft het voor de biologische stiefmoeder moeilijk om te zorgen van haar stiefkinderen. De vader heeft vaak de primaire zorg voor de kinderen. Veel biologische stiefmoeders vinden dat de aanwezigheid van de stiefkinderen de relatie met hun partner negatief beïnvloed. Dat kan de relatie nogal onder druk zetten.
Er zijn nog geen verhalen beschikbaar bij dit onderwerp.
