Soms raken stiefmoeders erg teleurgesteld in het stiefgezin, hun partner of hun stiefkinderen. Het is allemaal niet wat ze ervan verwacht of gehoopt hebben. Soms stellen de stiefkinderen zich vijandig op. Dit zijn situaties waarin je teruggetrokken stiefmoeders tegenkomt. De stiefmoeder trekt zich emotioneel terug uit zelfbehoud of zelfbescherming. Teruggetrokken stiefmoeders hebben vaak vooral negatieve ervaringen met hun stiefkinderen. Zij ervaren weinig of geen steun van hun partner, hij ziet bijvoorbeeld niet de noodzaak tot regels, structuur of het corrigeren van negatief gedrag gericht tegen de stiefmoeder.
Teruggetrokken stiefmoeders worstelen vaak met gevoelens van machteloosheid, falen en frustratie. Ze hebben een hekel aan de stiefkinderen. Een ultimatum stellen aan hun partner is moeilijk, vanwege de verwachting dat hun partner niet voor haar kiest. Sommige teruggetrokken stiefmoeders proberen het opnieuw, anderen geven het op omdat het verdere afwijzing voorkomt. Dit type stiefmoeders is het meest ongelukkig, maar komt gelukkig niet veel voor.
Margit heeft een relatie met een man met een zoon, zelf heeft ze ook een zoon uit een eerdere relatie
Zevenenhalf jaar geleden ontmoette ik mijn huidige vriend. Hij was toen zes jaar geleden gescheiden en had en heeft co-ouderschap voor zijn zoon van toen acht jaar oud. Ik was toen vijf jaar gescheiden en mijn zoon, van toen 7 jaar oud, woonde en woont de meeste tijd bij mij. Mijn vriend en zijn zoon hadden op dat moment een hele hechte band, naar mijn mening een ongezonde band. Ze deden alles samen, zelfs naar het toilet gaan. Zijn zoon was enkel en alleen gericht op zijn vader.
Onze eerste ontmoeting was ook niet prettig; ik ging er open en vol vertrouwen in, maar het was al snel duidelijk dat mijn aanwezigheid niet geaccepteerd werd. Dit is helaas nooit meer veranderd. Ik ken het gedrag van zijn zoon naar mij toe niet anders dan negerend en met tijden respectloos. Ik geloof niet dat hij ooit iets aardigs tegen mij heeft gezegd. Andersom heb ik in het begin wel mijn best gedaan en ook steeds weer opnieuw in periodes de jaren erna. Ook heb ik aangedrongen op gezinstherapie, maar dit heeft mijn vriend nooit gewild.
Mijn vriend heeft een grote angst, en dat is dat zijn zoon niet meer bij ons wil wonen of komen. En dat begrijp ik heel goed. Misschien tegen beter weten in, zijn we destijds na een jaar toch gaan samenwonen. Ik dacht dat het wel goed zou komen als duidelijk zou worden dat zijn vader en ik van elkaar hielden en echt bij elkaar wilden zijn en blijven. In het begin heb ik geprobeerd de zoon van mijn vriend te betrekken bij uitstapjes die ik met mijn zoon deed. Dit wilde hij nooit. De band tussen mijn zoon en mijn vriend is redelijk goed. Altijd wel redelijk goed geweest.
We hebben in onze relatie echt tropenjaren gehad. Werden tegen elkaar uitgespeeld en hadden heftige ruzies over het gedrag van zijn zoon. Hoewel de kinderen maar een jaar in leeftijd schelen, hebben ze nooit een band gehad. Mijn zoon wilde dit wel, maar de zoon van mijn vriend niet, het negeren is altijd gebleven. Mijn zoon is heel open en sociaal en heeft zijn best vaak genoeg gedaan, maar zonder resultaat. Gelukkig ervaart mijn zoon hier geen last van, hij accepteert hoe het is en voelt zich goed in ons huis. Naar mij toe is het na al die jaren nog steeds negeren en spanning.
Tot een jaar terug was er ook brutaliteit en respectloosheid naar mij toe, maar omdat ik me inmiddels compleet heb teruggetrokken is er nu alleen nog maar een situatie van negeren. Ik heb zelf vaker hulp gezocht om met de situatie om te gaan. Dit helpt dan steeds even. Ik betrek het inmiddels niet meer op mezelf. We hebben allemaal een rol in de situatie waarin we zijn terecht gekomen. Mijn vriend heeft zich bij de situatie neergelegd. Voelt zich er wel tussenin staan. Ook dat begrijp ik. Ik had het ook zo graag anders gezien.
Het maakt me soms heel ongelukkig en het doet me dan twijfelen over wat ik moet doen. Ik houd van mijn vriend. Mijn zoon heeft het prima naar zijn zin. Was er maar een oplossing, of kon ik het maar helemaal naast me neerleggen. Ik heb me nu wel teruggetrokken, maar dat wil niet zeggen dat het me niet enorm raakt... Ik vind het heel lastig om 'lucht' te zijn.
